شورولت شِوِل 1972 در بین همه ی خودروهای جنرال موتورزی که در پلتفرم A بوندف یک مدل خاص بودن که دل تمام ماشین بازها و بچه پولدارهای زمان خودش را برده بود!
شورولت شِوِل 1972 از آن دسته ماشین های است که ما در دل ده های 70 و 80 میلادی پرتاپ می کند و خاطرات فیلم های کلاسیک هالیوود را با بازی مریلین مونرو در قلب و ذهن ما یادآور می شود!
شورولت شِوِل 1972 به عنوان یکی از پرفروش‌ترین مدل‌های این پلتفرم شناخته می‌شود که شهرت و محبوبیت خود را بدون شک به ظاهر اسپرت و جذاب، پیشرانه‌های قدرتمند و ابعاد کاربردی مدیون است. این خودرو در سه نسل از سال‌های 1963 تا 1977 در خط تولید قرار داشت و با تریم‌های متنوع و اتاق‌های اسپرت کوپه، سدان، کانورتیبل و استیشن‌واگن تولید شد.
تنوع نام تریم‌های شول با توجه به مدل‌های تولیدی شامل مَلیبو SS، ملیبو، نومَد، دولوکس/300 است که در بسیاری از مدل‌ها با توجه به بازار هدف و محل تولید، این نام‌ها دستخوش تغییرات بسیاری شدند. بسیاری بر این باورند که شول و ملیبو (که در ایران با نام مالیبو شناخته می‌شود) دو مدل مجزا و متفاوت از یکدیگر هستند در حالی که این‌گونه نیست.
تولید شول در سال 1977 در نسل سوم به پایان رسید در حالی که نام تریم ملیبو از آن پس به نسل چهارم این خودرو منتقل گردید و سپس به عنوان خودرویی مجزا تا کنون در 9 نسل متنوع همچنان ادامه یافته است، اما با این حال هیچ کدام محبوبت این سفینه ی آمریکایی دست پیدا نکردند!
استفاده از نام تریم‌های مختلف در مدل‌های تولیدی دیگر در میان آمریکایی‌ها بسیار رایج بوده است اما در مورد خودرو شول باید دانست که نام ملیبو در هر سه نسل به عنوان یکی از تریم‌های شول به کار رفته است و از این رو در بسیاری از موارد نام ملیبو در امتداد نام شول قرار نمی‌گرفت اما نمادی از این نوشته در جای‌جای خودرو مشاهده می‌شد.
ظاهر دلربای شورولت شِوِل 1972
ظاهر شول بسیار جنجالی به نظر می‌رسد. پیگیری روند تکامل طراحی خودروهای آمریکایی اسپرت ما را به این نتیجه می‌رساند که وجود دو چراغ گرد در جلو، در مقایسه با چهار چراغ گرد یا مربع، نشان‌دهنده مدل پایین‌تر خودرو می‌باشد.
اگرچه این موضوع در بسیاری از خودروهای سواری و شاسی‌بلند آمریکایی از جمله پونتیاک GP، فایربرد، شورولت کامارو، انواع کادیلاک، شورولت کاپریس، شورولت بلیزر و بسیاری دیگر از مدل‌ها، اما در مورد شول موضوع به این سادگی ها نیست!
نسل دوم شول بدون شک زیباترین نسل این خودرو عضلانی آمریکایی به شمار می‌آید، اما با دو فیس‌لیفت متفاوتی که در سال‌های 1970 و 1971 انجام شد، انتخاب زیباترین ظاهر آن کاری بسیار دشوار و کاملاً سلیقه‌ای به نظر می‌رسد، هرچند که بدون شک نمونه‌های 1968 و 1969 آن پیچیده‌ترین و خشن‌ترین طراحی ظاهری را با خود به همراه دارند.
اما شورولت شِوِل 1972، جلوش با دو چراغ گرد، خیلی شبیه به بیوک اسکایلارک (که تو ایران بهش بیوک می‌گن) به نظر میاد. اما از طرف دیگه، عقبش با چهار چراغ گرد که تو سپر فولادی کروم بزرگ جا خوش کرده، ظاهری خیلی متمایز و خشن پیدا کرده.
اتاق بزرگ و دوک‌مانند شورولت شِوِل 1972 ابعادش به ترتیب 2845×1915×1336 میلی‌متر هست و وزنی حدود 1.6 تن داره. بنابراین، در مقایسه با استانداردهای امروزی، برای یک خودروی کوپه چندان هم کوچک به حساب نمیاد. با وجود سادگی که تو ظاهر شول به کار رفته، اگه کمی دقت کنیم به طراحی چراغ‌های عقب، می‌فهمیم که توجه زیادی به جزئیات ظاهری شده.
فضای داخلیه شورولت شِوِل 1972
نمای داخلی شول با توجه به سال، تریم و فیس‌لیفت‌هایی که انجام شده، تغییراتی داشته. نمونه‌ای که الان بررسی می‌کنیم، از صندلی‌های یک تکه جلو معروف به صندلی نیمکتی استفاده می‌کنه که معمولاً تو تریم‌های کم‌آپشن‌تر به کار می‌ره. این صندلی‌ها به شکل زاویه‌دار به سمت جلو خم می‌شن تا سوار و پیاده شدن سرنشینان ردیف عقب راحت‌تر بشه.
داشبرد خودرو طوری طراحی شده که تمرکز روی راننده داشته باشه و هیچ کنترلی از سیستم تهویه مطبوع تا رادیو پخش فابریک از دسترس راننده دور نیست. سرعت‌سنج خودرو هم به سبک طراحی دهه 70 مستطیل شکل طراحی شده که خیلی کلاسیک به نظر میاد.
البته نباید غیبت کنسول میانی و شیفتر دنده‌ای که روی ستون فرمان قرار گرفته رو فراموش کرد، که این هم به جلوه سنتی خودرو اضافه می‌کنه. حک شدن نام شول روی داشبرد و نام ملیبو روی رودری‌ها هم به سرنشین یادآوری می‌کنه که سوار چه خودرویی هست.
هرچند که این خودرو از کلاس کوپه GT چهار نفره محسوب می‌شه، اما فضای سرنشینان عقب به راحتی سه بزرگسال رو جا می‌ده و فضای پاها هم برای نشستن راحت به نظر میاد. ردیف جلو هم به خاطر یکپارچه بودن صندلی و شیفتر دنده‌ای که روی ستون فرمان قرار داره، می‌تونه به راحتی سه بزرگسال دیگه رو هم جا بده بدون اینکه کسی با مشکل کمبود فضا مواجه بشه.
بیشتر بخوانید: شاستی بلند هایما S7 پرو، قهرمان یا ویلن جدید بازار خودرو ایران؟!
بررسی های فنی از شورولت شِوِل 1972
حس نشستن پشت فرمان شورولت شِوِل 1972 مثل باقی خودروهای هم‌کلاس، راحت و باپرستیژ و پرابهت هست. وقتی ماشین رو روشن می‌کنیم، صدای غران اما نه چندان شبیه به پیشرانه‌های V8 آمریکایی به گوش می‌رسه. دلیلش اینه که شورولت شِوِل 1972 از پیشرانه فابریک شش سیلندر خطی 12 سوپاپ (پوش راد) GM 250 I6 جنرال موتورز با حجم 4.1 لیتر استفاده می‌کنه که از نظر آپشن، دومین پیشرانه ضعیف اون دوران به حساب میاد.
اگرچه ممکنه حجم 4.1 لیتر و قدرت 110 اسب بخار و گشتاور 251 نیوتن‌متر در ابتدا ناامیدکننده به نظر برسه، اما وقتی دنده یک رو با شیفتر فرمانی جا می‌زنیم، حس دیگه‌ای به راننده منتقل می‌شه. شتاب‌گیری با صدای غرشی خفیف اما جذاب همراه هست و با توجه به حجم کم این پیشرانه، کاملاً قابل قبول به نظر میاد. این پیشرانه برای حرکات نمایشی و دود کردن تایرها مناسب نیست، اما با کمی اصرار بیشتر روی پدال گاز می‌شه دریفت‌های مختصری هم انجام داد.
این سیستم انتقال نیرو با مصرف متوسط کمتر از 15 لیتر در هر 100 کیلومتر و شتاب 0 تا 100 کیلومتر در ساعت در 14 ثانیه و حداکثر سرعتی بالای 160 کیلومتر در ساعت، بیشتر به عنوان یک گزینه اقتصادی برای رانندگی روزمره توی شهر به حساب میاد.
با این حال، شورولت شول 1.6 تنی می‌تونه برای رانندگی‌های درون شهری تهران و لذت بردن از روزهای عادی هفته خیلی مناسب باشه. البته این نکته مثبت به حساب میاد، اما لذتی که مردم از سواری با خودروهای آمریکایی انتظار دارن رو به‌طور کامل برآورده نمی‌کنه. با اینکه مالک می‌تونه پیشرانه رو به نمونه‌های قدرتمندتر مثل 350، 383 یا 454 و حتی سری LSX ارتقا بده، اما فعلاً تصمیم گرفته با پیشرانه و جعبه‌دنده فابریک شورولت ادامه بده و تغییرات رو به آینده موکول کنه.
تحلیل گل تایر از خودرو شورولت شِوِل 1972
تحلیل خودرو شورولت شِوِل 1972 نشان‌دهنده ویژگی‌های طراحی و عملکردی است که این مدل را در زمره خودروهای محبوب دهه 70 قرار داده است. نمای داخلی این خودرو به وضوح تحت تأثیر سال تولید، تریم و فیس‌لیفت‌ها قرار گرفته و به همین دلیل، تغییراتی در جزئیات آن مشاهده می‌شود.
یکی از ویژگی‌های بارز داخلی، استفاده از صندلی‌های یک تکه جلو به نام صندلی نیمکتی است که معمولاً در تریم‌های کم‌آپشن‌تر به کار می‌رود. این طراحی به گونه‌ای است که به سرنشینان ردیف عقب اجازه می‌دهد به راحتی سوار و پیاده شوند.
داشبرد این خودرو به نحوی طراحی شده که تمام کنترل‌ها در دسترس راننده قرار دارد و این امر موجب می‌شود که راننده بتواند به راحتی به سیستم تهویه مطبوع و رادیو دسترسی داشته باشد. طراحی مستطیل شکل سرعت‌سنج نیز به حس کلاسیک خودرو افزوده است.
از نظر فضای داخلی، شورولت شِوِل 1972 به عنوان یک کوپه GT چهار نفره، فضای کافی برای سه بزرگسال در ردیف عقب فراهم می‌آورد. ردیف جلو نیز به دلیل طراحی یکپارچه صندلی و شیفتر دنده‌ای که بر روی ستون فرمان قرار دارد، فضای مناسبی برای سه بزرگسال دیگر ایجاد می‌کند. این ویژگی‌ها نشان‌دهنده توجه به راحتی و جاداری سرنشینان است.
در زمینه فنی، این خودرو از پیشرانه شش سیلندر خطی 12 سوپاپ (پوش راد) GM 250 I6 با حجم 4.1 لیتر استفاده می‌کند. اگرچه قدرت 110 اسب بخار و گشتاور 251 نیوتن‌متر ممکن است در ابتدا ناامیدکننده به نظر برسد، اما با تغییر دنده و شتاب‌گیری، راننده حس متفاوتی را تجربه می‌کند. این پیشرانه به دلیل حجم کم خود، برای حرکات نمایشی مناسب نیست، اما امکان دریفت‌های مختصری را فراهم می‌کند.
شورولت شِوِل 1972 با مصرف متوسط کمتر از 15 لیتر در هر 100 کیلومتر و شتاب 0 تا 100 کیلومتر در ساعت در 14 ثانیه، به عنوان گزینه‌ای اقتصادی برای رانندگی روزمره در شهرها شناخته می‌شود. با این حال، این خودرو ممکن است نتواند تمام انتظارات رانندگان از سواری با خودروهای آمریکایی را برآورده کند.
مالک این خودرو می‌تواند پیشرانه را به نمونه‌های قدرتمندتر ارتقا دهد، اما در حال حاضر تصمیم به حفظ اصالت خودرو و استفاده از پیشرانه فابریک گرفته است.
در آخر، شورولت شِوِل 1972 خودرویی است که با طراحی کلاسیک و عملکرد مناسب، جایگاه ویژه‌ای در تاریخ خودروهای آمریکایی دارد.
